මගේ මතකයේ වටිනාම කාසියක්

දිගු කලබලයක අවසන සන්සුන් ගමනාන්තයකට මම ළං වෙමින් තිබුණා. ගස් අතරින් සුළං හමා ගියා. හංදියේ ඉදන් අතුරු පාරට හරවන තැන ගස් පෙළ සැලුනේ තරමක් සීරුවෙන්. කිසිවෙක් නොසිටි පාර දිගේ ඉදිරියට ගමන් ගන්නා විට පාර දෙපස ගහ කොළ අපූරුවට සැලී ගියා. ගමේ සුවඳ විඳිමින් සිටි කාලය අවසන් ව දිගු කලක් ගත වුණත් ගමට පිවිසෙන විට අමුතු හුරු පුරුදු ගතියකින් සිත වෙළි ගියා. කොයි තරම් කලක් ගමින් පිටව හිටියත් ආයෙත් එන හැම දවසකම මට ඒ හැඟුම දැනෙන්නක්. හරියටම නොදන්නා රටක සිට නැවත මව් රටට ආවා වගේ. කාලය වෙනස්ව ගියත් තවමත් ගමේ සුළඟ ගොයම ගහ කොළ එහෙමම්ම තියන එක හිතට ගෙනෙන්නේ අපමණ සැහැල්ලුවක්.

ගමේ සුළඟේ මේ තරම් ම විශේෂය ඇයි දැයි දවසක් මගෙන් මගේ මිතුරෙක් ඇසුවා. මගේ පුංචි කාලයේ ඉඳන් කල කෙළි සෙල්ලම් හා සගයන් හා ගත කල අපූරු මතකයන් සුළඟ එක්ක ආයෙත් හිතට එන බැව් එයට මගේ පිළිතුර උනා.

මේ වගේ මද සුළඟ ඇතිව ගෙවුනු තවත් අපූරු දවසක් මට මතක් වුණා.

මීට වසර පහලොවකට විතර කලින් අපේ පාරේ බස් ගමන් කලේ පැයකට වරක්. පාසැල් යන පුංචි මගේ අතේ වැඩි පුරම රැඳුණු කාසිය රුපියල් පහ වෙන්න ඇති. බසයේ ගමන් කරන්නට සීසන් එකක් තිබූ හිංදා අම්මාගෙන් හම්බ වෙන රුපියල් පහේ අයිස් පැකට් වගේ නෙක නෙක දෑ කන්න මම පුරුදු වෙලා හිටියා මතකයි. ඒ හිංදා යාලුවන්ගෙනුත් අඩුවක් උනේ නෑ. හැබැයි මේ කතා කල දවසේ මං සතු ව තිබුණේ රුපියල් දෙකක් විතරයි.

එදා මම බස් එකට යන්න පාරට ඇවිත් බලන් හිටියා බස් එක එන තුරු. මේ අතර ගමේ ඉස්කෝලෙට යන පුංචි උන් දෙන්නෙක් ගාට ගාට පාරේ එමින් හිටියා. බැලූ බැල්මට මේ අයියයි නංගියි දෙන්නම තුනේ පංතියේ විතර ඇති. කහ ම කහ ගැහුණු කමිසය උඩින් දමා සායම් ගිය කලිසමකින් අයියාගේ වස සැරසී තිබුණා. ඊටම හරියන විදිහේ පරණ ඉටි බෑගයකට දමාගත් පොත් ටික කරේ තබාගෙන තුත්තිරි ගසක් උරමින් ආඩම්බරයෙන් අයියා ගමන් කලා. තරමක් අලුත් ගවුම් පොඩිත්තකින් සැරහුනු නංගී තමන්ගේ පොත් බෑගය පරිස්සමින් ඈතින් අල්ලාගෙන ගියේ තමන්ගේ එකම ගවුම් පොඩිය පරිස්සම් කර ගන්නා අටියෙන් විය යුතුයි. මේ දෙදෙනාම කුලියක් කරන් ජීවත් වන දෙමව්පියන් යුවලකගේ දරුවන්. මම දන්නා තරමින් ඔව්න් සැතැපුම් දෙකක් විතර පයින් ඇවිත් තිබුණා. මාව දුටු ඔව්න් දෙදෙනාම නොදැක්කා සේ හිටියේ ඇයි කියා එදා පුංචි මට හිතුනා. ගමේ ඉස්කෝලෙටත් තවත් සැතපුම් දෙකක් පමණ දුර තිබෙන නිසාත් පාරේ තිබුණු රස්නය නිසාත් කිසිවක් ලා නැති පුංචි දෙපාවලට ඔව්න් විවෙකයක් ගත්තා. බෝක්කුව අයිනේ ඇති වතුර පාර ඔව්න්ගේ දාහය නිවන්නට ඇති.

එක් වරම අයියා නංගීට, අපි බොම්බයි මොටයි කමු කීවා. අපි ඉන්න තැනට එහා පාරේ පොඩි සිල්ලර කඩයක් තිබුණා. එතැන තමයි බොම්බයි මොටයි තිබුණේ. නංගී උත්තර දුන්නේ නෑ! ඒ උනත් ඒ පුංචි ඇස් ආසාවෙන් දිලිසුනා! අයියා එක පිම්මේ දුවගොස් බොම්බයි මොටයි ගෙනාවේ නංගී කට අරින්නත් කලින්. මොහොතකට පෙර ආසාවෙන් දිලුණු ඇස් කඳුලින් අඳුරු වෙලා තිබුණා මට අද වාගේ මතකයි. අයියේ !!! ඒ කටහඬ ඇඩුම් බරයි. නංගී අයියාට කතා කරනවා. අපි දැන් කොහොමද යන්නේ? මට තේරුණේ එතකොටයි දෙන්නා පයින් මේ දුර ගාටා තියෙන්නේ ඉතිරි දුර බසයේ යන්න කියන එක. එතන ඉඳන් රුපියල් එකයි සත පණහක් භාගේ ටිකට්ටුව.

රුපියලයි තියෙන්නේ අයියා සැර වුණා එනවා පයින් යමු. බෝක්කුව උඩ අතහැරි තමන්ගේ ඉටි බෑගය ආයෙත් කරට ගත් ඔහු නංගීගේ අතින් අල්ලා ගත්තා. අවුරුදු අටක් පමණ වයසැති කුඩා නංගී කඳුලු පිරි ඇසින් අයියාගේ අත ගසා දමා පිය මනින්නට ගත්තා. බසයේ නලා හඩ ඈතින් ඇහුනේ ඒ මොහොතේයි. අපේ ගමේ පාරේ වංගු නිසා බොහෝ දුරක වුනත් නලා හඩ ඇසෙන්නට පුලුවන්. ඒ ඇසුනු සැනින්, ඈතට ඇවිද ගිය පොඩි වුන් දෙදෙනා ආපහු මා සිටි බස් නැවතුමට දිව එන්නට පටන් ගත්තා. එතනට ලං වුනත් අයියාත් නංගීත් බර කල්පනාවක හිටි බැව් මට මතකයි. රුපියලක මුදලින් ඒ දුර දෙන්නකුට තබා එක් අයෙකුටවත් යන්න බැරි බැව් මේ පොඩි වුන් දැන ඉන්න ඇති. බසයේ ඊළඟ නලා හඩ ඇහෙන විට අයියා නංගී යන්න යැයි කීවා. නංගී අඩන්නට උනා. තමුසෙට පයින් යන්නද ඕනේ යැයි අයියා අහන විට නංගී තවත් හැඩීම වැඩි කර අයියා නැතිව යන්න බෑයි කීවා. බසය ළඟ ළඟම එන විට අයියා නංගීව බසයට නැංවීමට තල්ලු කරමින් සිටියා. නංගී අඩමින් පොත් බෑගය විසි කර දැමුවා. අයියා නංගී දිහාත් පටිය ගැලවුණු පොත් බෑගය දිහාත් බලාන හිටියා. නංගී අඩමින් පොත් බෑගය එකතු කර ගෙන අයියා ළගට ආවා. ඒ සමගම ආ බසයට මම නැඟ ගත්තත් ඔව්න් දෙදෙනා පාරේ ඉතිරි වුනා. සිලිං ශබ්දය නගමින් යමක් බසය අද්දනවාත් සමග බිමට වැටුනා. පොඩි වුන් දෙන්නා පිටත්වූ බසයේ දුහුවිල්ල අතර නොපෙනී ගියා.

අද මේ දෙදෙනා කොයි සිටින්නේ දැයි මම නොදත් මුත් පුංචි මගේ සතුව තිබූ රුපියල් දෙක ඔවුනට දෙන්නට පමා නොවුනානම් කොයි තරම් අගේ දැයි මට පසු කලක සිතුනි. මං අත තිබූ රුපියල් දෙක බසයට නගිනවිට බිම දැම්මේ ඔව්නගේ අතට එය දෙන්නට තරම් හයියක් මගේ හිතේ නොතිබුණු නිසා යැයි මම සිතමි. එය එසේ වූවානම් ඔව්න් කුමන ප්‍රතිචාරයක් දක්වන්නට තිබුණිද?

ගමට යන විට මේ තැන් දකින විට අහිංසක පොඩි වුන් දකින විට අදත් මට මෙය හිත තුල නැගේ!!!